Traktaat

Eergisteren heb ik getrakteerd voor mijn verjaardag. Mijn verjaardag was zaterdag. Maandag had het wenig zin om te trakteren, want er waren maar 2 collega's aanwezig. Dinsdag was ik te laat toegekomen op de firma, waardoor er al een ploeg vertrokken was. Dus woensdag heb ik mijn doos 'quality street' bovengehaald en met veel plezier getrakteerd.

Zaterdag heb ik een dag verlof genomen (gekregen). Tijdens de week een hele dag niet op de zaak komen, is heel moeilijk. Omdat mijn verjaardag ditmaal op een zaterdag viel, wou ik hier wel van profiteren. Gino had geregeld dat er back-up was als er een dringende herstelling uit de bus kwam, zo was ik de hele dag vrij. Wat een zalig gevoel! In de voormiddag heb ik wat gewone boodschappen gedaan, die al lang op zich lieten wachten zoals gordijntjes voor de kinderen hun kamer besteld, naar de schoenmaker geweest, ... In de namiddag had ik afgesproken met een vriendin en zijn we samen naar Brugge geweest. Daar hebben we de hele namiddag geshopt. Ik heb er enorm van genoten. 's Avonds had Gino een leuk restaurant gevonden om samen met vrienden iets te gaan eten. Het was een leuke, ontspannende dag.

Ook zondag heb ik weinig gewerkt. In de voormiddag hebben we met het koor een mis voorgezongen in de kerk van Gistel, dit ter gelegenheid van "de dag van de landbouw". Daarna hebben we toch nog enkele uren op de bureau gewerkt. In de namiddag zijn we richting Middelkerke getrokken, waar er heel wat landbouwmachines uitgestald stonden ter gelegenheid van de dag van de landbouw.

Het was alles samen een heel ontspannen weekend!

En toen waren ze nog met 2 ...

Vandaag hadden we maar 2 werkmannen aan de slag. Er waren er 2 in verlof (aangekondigd, dus geen probleem). Gisteren kregen we al te horen dat er één ziek gevallen was. Deze morgen kregen we opnieuw telefoon van nog één van de collega's dat hij ook ziek gevallen was. Dat maakte dus dat er deze morgen maar 2 kwamen opdagen. Morgen beter? :-)

Foto's van onze trip naar Duitsland

Ik heb nog enkele foto's doorgemaild gekregen, die ik jullie zeker niet wil onthouden. Het zijn foto's van de avond in Ludenscheid.

Mannenwereld

Vorige week donderdag en vrijdag waren Gino en ik uitgenodigd naar Duitsland. Samen met nog 10 andere electriciens mochten we de fabriek van PEHA bezoeken. PEHA is fabrikant van o.a. schakelaars en domotica-modules. Wij gebruiken de domotica-modules.

Donderdagmorgen werden we om 5u opgepikt aan ons huis. De rit zou met auto's gebeuren. Het was ongeveer 5 uur rijden. Er werd een tussenstop gemaakt om een ontbijtje te nemen. Tegen 10u20 kwamen we aan bij de fabriek. De overige 3 auto's kwamen een half uurtje later aan. Tot mijn verbazing kwamen enkel mannen uit de auto's. Ik was de enigste vrouw. Na een koffietje werden we rondgeleid in de fabriek van het schakelmateriaal. Tijdens de middag werden er broodjes voorzien, waarna een volledig overzicht van het gamma werd gegeven. Het was een interessante uiteenzetting, met toch wat nieuwigheden. Om 16u30 reden we richting hotel. Daar kregen we een uurtje tijd om ons wat op te frissen en ons aan te kleden voor de avond. Er werd een gezellige avond voorzien : rondleiding in het stadje, bezoek aan een brouwerij en daarna het avondeten : Germanergeschmutz (als ik het goed heb begrepen), een typisch duitse maaltijd met worst, gehaktballen, gebakken spek, aardappelen in de pel, een pot groenten op tafel, ... en natuurlijk : bier. Aan tafel vertelde de vertegenwoordiger dat ik de eerste vrouw was in zijn carrière die naar een technische vergadering over domotica kwam. Toen ik ook enkele weken later de cursus voor het programmeren van domotica volgde, waren ze bij de firma verbaasd, vertelde hij. Het was mij natuurlijk ook al opgevallen tijdens vele vergaderingen dat ik vaak als enige vrouw aanwezig ben. Toch vind ik het niet meer dan normaal dat ik deze vergaderingen, opleidingen, ... meevolg. Ik wil tenslotte ook van alles op de hoogte zijn, zodat ik onze klanten een juist antwoord kan geven. Deze avond hebben we opnieuw een vergadering, nl. over Zuinig Verlichten. Ik ben benieuwd. Gelukkig kan ik mijn mannetje staan in die mannenwereld.

Vrijdagvoormiddag bezochten we 2 andere fabrieken van het merk PEHA. Dit werd echter gedaan in 2 groepen, van telkens 6 mensen. Dat maakt het bezoek natuurlijk interessanter, omdat we zo de kans kregen om gerichte vragen te stellen. Ik kreeg zeker en vast bewondering voor de dames die zo minitieus de kleine onderdelen op de domotica-modules installeerden. Het leek mij een vermoeiende job, want het vraagt veel concentratie. Na het fabrieksbezoek werden we opnieuw getrakteerd op broodjes. Na het middagmaal zijn we snel vertrokken richting België, zodat we voor alle filles thuis zouden zijn. Dat was zeker gelukt. Tegen 16u30 waren we terug thuis. Zo konden we nog wat werk inhalen. Dat was natuurlijk tegen de zin van de kinderen. We hebben er dan toch nog een gezellige zetel-avond van gemaakt.

Niet mijn favoriete werkje

Ik ben bezig met het controleren van de betalingen. En neen, dit is niet mijn favoriete werkje. Ik probeer dit iedere eerste week van de maand te doen. Zo zit er een vast stramien in. Het is telkens een hele karwei. Het eerste is de betalingen in mijn facturatieprogramma inputten. Daarna controleer ik de hele lijst openstaande facturen. Daar moet ik meestal nog tal van aanpassingen doen. Bijvoorbeeld een creditnota die een factuur opheft, beide moeten weggeboekt worden uit de lijst. Een ander voorbeeld is van een bepaalde klant die nog op een creditnota wacht. Als de volledige lijst afgewerkt is, klik ik op het knopje "aanmaningen". Dan komt een lijst te voorschijn van de (volgens de computer) af te printen aanmaningen. Eenmaal de aanmaningen afgeprint zijn, worden die nogmaals gecontroleerd. Sommige aanmaningen worden niet opgestuurd, omdat er wordt onderhandeld over de factuur, of omdat Gino nog een probleem moet gaan bekijken. In totaal zit ik hier vaak 1 à 2 dagen aan. Ik ben telkens blij als ik er mee klaar ben. Facturen maken geeft toch een beter gevoel, dan het opsturen van aanmaningen...

We zitten weer in het ritme

De schoolvakanties zijn voor ons altijd een rustperiode. We slapen ten eerste al iets langer (tot 6u45). Ten tweede is de schoolstress weg, hiermee bedoel ik het : op tijd zijn voor de bus, zijn de boekentassen klaar, heb je alles mee?, op tijd in bed, ... Het begin van het schooljaar heb ik altijd een dubbel gevoel. De tijdsdruk is er jammer genoeg weer, maar toch geniet ik van de rust in mijn bureau. Ik geniet tijdens de vakantie van de kinderen, maar toch vragen ze veel van mijn tijd (ook al zijn het al pubers). Maar nu zitten we weer volledig in het ritme.

De eerste schooldag verliep nogal stroef. Brecht, nog niet gewoon om een lijnbus te nemen, had zijn bus gemist. Er zat niets ander op dan hem op te halen aan de bushalte en hem met de auto te brengen naar school. Gino moest zo snel mogelijk mee met één van de werkmannen om uitleg te geven over de installatie. Dus moest ik zo snel mogelijk op de zaak zijn. Mathias mocht de eerste schooldag later starten. Hij moest de bus van rond 9u nemen. Ik was heel de voormiddag benieuwd hoe hun eerste dag was. Tegen 13u15 waren ze allebei terug op de zaak, allebei vol van de verhalen. Mathias heeft een bus die op enkele honderden meters van de zaak stopt. Brecht moet nog enkele kilometers met zijn fiets. Ze hadden woensdag nog geen les gekregen. De eerste dag was kennismaking, met de klas, en voor Brecht ook met de school. Het is toch een grote stap naar het eerste middelbaar. Jammer genoeg hadden we niet veel tijd om te luisteren naar hun verhalen, want daar stond al een vertegenwoordiger aan de deur. Brecht had ook een afspraak. Tegen 14u mocht hij naar een verjaardagsfeestje. Gelukkig hadden we 's avonds tijd om verder te praten.

Donderdag zaten we pas echt weer in het ritme. Mathias moest de vroege bus nemen, zoals de rest van het schooljaar, om 6u50. Of dat dachten we toch. Blijkbaar vertrekt de bus vroeger, omdat de bus door wegenwerken een omleiding moet maken. Dat wisten we niet. Gino heeft Mathias dan maar enkele kilometers verder gebracht, waar hij een latere bus kan nemen.

Deze morgen stond Mathias om 6u30 aan de bushalte. Dat betekent dus vanaf nu nog een beetje vroeger opstaan, maar zoals ik vaak zeg : de morgenstond heeft goud in de mond. Als ik vroeg opsta, kan ik heel veel huishouden doen. Deze morgen heb ik mij eerst gedouched, daarna de gesrreken was in de kasten gelegd, en opnieuw was gesorteerd, klaar om heel het weekend mijn wasmachine te laten draaien. Tussendoor heb ik ook nog stoofvlees klaargemaakt. Dat zal smaken vanavond.