Er is er één jarig ...

... en dat is Mathias. Ja wij hebben 2 jarigen in 1 week tijd. Dat maakt het wel leuk eigenlijk. Hij voelde zich groot deze morgen. 15 jaar vindt hij wel een coole leeftijd. Dat is alleszins geen kind meer hé. Telkens weer bedenk ik hoe iedere leeftijd zijn charmes heeft. Van baby tot nu (puber) heb ik telkens kunnen genieten van onze kinderen. Baby's zijn schattig. Bij kleuters is het leuk om ze te zien evolueren. Lagere school kinderen kun je leuk mee knutselen en spelen. Met onze pubers (zo noem ik ze) kunnen wij al leuke, aangename gesprekken voeren. We kunnen samen leuke dingen doen, en toch kun je ze al eens loslaten en zeggen : doe maar.

Mathias mocht, volgens de traditie, het menu voor vanavond kiezen. Hij stond er echter op om het ook zelf te bereiden. Het wordt pizza. Het deeg heb ik voorgemaakt gekocht. Hij komt tenslotte om 18u20 thuis. Dan moet hij eerst nog wat werken voor school. Daarna pas kan hij beginnen aan de pizza. Maar het zal wel smaken, ik heb er wel zin in. Misschien moet ik nog eens nadenken over een dessert.

Een beetje schaamrood

Er komt een beetje schaamrood op mijn wangen als ik zie hoe lang het geleden is dat ik hier nog wat heb gepost. Ik heb mijn lezers verwaarloosd.

Ondertussen ben ik zo goed als genezen. Nog wat hoesten, maar ook dat vermindert met de dag.

Wat is er vorige week allemaal gebeurd?

Maandagavond hadden we de nieuwjaarsreceptie van UNIZO. Samen met collega-handelaars een glaasje drinken is altijd ontstressend.

Woensdag was Brecht jarig. 12 jaar !! Een mijlpaal in een mensenleven hé. Wat voelde hij zich groot. Bij ons is de traditie dat de jarige het menu van de dag mag beslissen. Hij koos voor lasagne met frietjes. Een rare combinatie, maar voor éénmaal per jaar mag er eens iets zots gedaan worden. Brecht had maandagavond metserstaart gemaakt voor de kinderen van de klas. Iedereen vond het lekker, hij was (terecht) trots. In de namiddag deed hij mee met een netbaltornooi. Daar werden ze 3de. Gino en ik hadden geen afspraken voor woensdagavond, zodat we samen konden eten en nog wat TV kijken. Brecht heeft genoten van de dag. Het was een leuke verjaardag.

Donderdagavond was Gino niet thuis. Hij volgt opnieuw les in Syntra West. 13 weken heeft hij les op donderdagavond. Ik had het avondeten 's morgens thuis voorbereid en meegenomen naar de zaak. Maar de afspraken waren wat uitgelopen, zodat Gino rechtstreeks naar school reed. De werkmannen waren allemaal vroeg thuis. Dus er was geen reden om nog op de zaak te blijven om daar te eten. De kinderen moesten toch op tijd in hun bed. Dus heb ik 's avonds alle eten terug in de auto geladen om thuis op te eten.

Op vrijdag eten we nooit op de zaak. De vrijdag is frietjesdag en dat eten we altijd thuis. Zo hebben we toch een beetje een weekendgevoel. Vrijdagavond moesten Gino en ik naar de nieuwjaarsdrink (met broodjes) van de Landelijke Gilde. Ik had 1 kg kippefilet klaargemaakt voor bij de frietjes. Daarbij had Brecht 's morgens nog een champignonsausje gemaakt. Het had onze kinderen blijkbaar gesmaakt, want het vlees was bijna volledig op.

Zo is de vorige week voorbij gevlogen.

Als de ziektekiemen in huis zijn ...

... dan maken ze vaak nog slachtoffers.

De volgende in de rij was ikzelf. Ik voelde mij dinsdagmorgen niet zo best en nam een pijnstiller. Maar al tegen de middag voelde ik dat het niet echt verbeterde. Om 16u heb ik Gino opgebeld om niet te lang meer weg te blijven, ik voelde me echt niet lekker. Ik reed rechtstreeks van de zaak naar de dokter. Daar bleek waarom ik mij niet lekker voelde. Ik had 39,9°C koorts. Met een waslijst aan medicijnen kreeg ik het bevel om snel iets te nemen om de koorts te doen zakken en mij onder een dekentje te installeren.

Mathias was heel de dag alleen gebleven. Ik heb mij maar bij hem in de zetel genesteld. Ik had echter niet gedacht dat de bronchitis zo lang zou blijven hangen. Gisteren (vrijdag)namiddag ben ik voor de eerste keer weer naar de zaak komen werken.

Doordat ik niet op kantoor was, moest Gino de zaak openhouden. Hij heeft heel wat afspraken verzet en de werkmannen verwittigd dat hij niet met materiaal kon komen. Het is gelukkig allemaal vlot verlopen. Donderdagavond moest ik wel eventjes overnemen vanaf 17u. Deze afspraak kon hij absoluut niet verzetten. Om 18u30 kon ik terug naar huis. Ik voelde me tegen dan gelukkig al beter, maar de koorts was nog niet weg. Vanmorgen ben ik toch weer op een normaal uur opgestaan en probeer ik weer in het normaal ritme te komen, alhoewel ik nog moe ben. Alsof ik nog niet genoeg geslapen heb ...

De eerste zieke

Vandaag is de eerste zieke van deze winter gevallen in ons gezin. Mathias heeft het nogal zwaar te pakken. Het verdict is een zware bronchitis. Hij heeft hoge koorts en hoest heel hard. Volgens de dokter kan het een week duren vooraleer hij terug naar school kan. We zullen zien. Op zo'n moment ben ik toch weer blij zelfstandige te zijn. Mathias ligt voorlopig hier in de zaak in een zetel te slapen. Wat doe je anders met een 15-jarige (bijna toch) jongen die ziek is, als je gaat werken?

De dagen en weken hebben ondertussen weer hun gewone routine aangenomen. 's Morgens vroeg opstaan, wat huishouden doen, rond 8u naar de zaak en rond 19u30-20u terug naar huis. Ook in het huishouden heb ik opnieuw het juiste ritme gevonden. Alles was een beetje aan het slabakken in de kerstvakantie.

Gino is deze morgen wel wat later naar de zaak vertrokken. Zowel zaterdag als deze morgen moest hij een dringende herstelling uitvoeren. We werden telkens wakker gebeld om 3u30 door de desbetreffende firma. Het is een firma die om 3u 's morgens begint. Door de panne konden ze niets doen en stond het personeel te wachten. Leuk of niet, dan moet Gino er uit om de panne op te lossen. Deze morgen was hij om 5u30 terug thuis en heeft hij nog een goed uur geslapen. Ik zou Mathias wel naar de bus brengen, maar dat bleek een beetje later niet nodig te zijn. Met zo'n koorts kon hij niet naar school gaan. Gino is tegen 7u30 naar de zaak gegaan.

Ik ben nog steeds bezig met het oude jaar af te sluiten, boekhoudkundig gezien dan toch. Ik heb dit jaar nog geen factuur kunnen maken, doordat ik de andere zaken in orde moet brengen. Ik hoop toch deze week opnieuw te kunnen starten met het maken van facturen. Mijn map 'te maken facturen' wordt er niet magerder op.

Een saai begin van het jaar

Ieder jaar opnieuw begint het werkjaar eerder saai. Zoals in veel bedrijven moeten we dan de stock tellen. Ieder jaar opnieuw begint iedereen daar ferm tegen zijn goesting aan. Maar het is iets die moet gebeuren, dus proberen we er toch het beste van te maken. We trakteren onze mannen dan op soep 's middags en een gebakje in de namiddag. Dat maakt de dag toch wat aangenamer.

Gino en ik proberen het zo goed mogelijk voor te bereiden door lijsten uit te printen die gemakkelijk in te vullen zijn. Heel wat magazijnbakjes waren al geteld door de kinderen in de vakantie. Dat waren de leuke rekken, deze moest je gewoon invullen en niet tellen. Ik nam de toonzaal voor mijn rekening. Zo zat iedereen verspreid in de loods.

Tegen het einde van de dag, hadden we jammer genoeg niet alles geteld. Dus moest er gisteren nog heel de dag geteld worden. Gelukkig niet met allemaal. Nu moeten die aantallen nog allemaal ingeput worden in de computer. Dat is ook een werkje van enkele dagen.

Gelukkig zijn alle werkmannen deze morgen opnieuw op de baan kunnen gaan. Zo gaat het werk weer wat vooruit.